Bir yazar arkadaşım çocukluğunda, babasının akşamları yorgun
argın getirdiği kitapları sıralamış. Okuyunca ilk kitabımı düşündüm, hiç
unutmamıştım zaten’’ Tüy Kanat’’
Babam Almanya’da o nerden bulup buluşturduysa bana o kitabı
getirmişti. Ne çok sevmiştim. Sayfaları çevirişim resimlerine tek tek bakışım
çizimler hala aklımda
.
Hiç umudum yoktu ama google arattım karşıma çıktı. Yıpranmış
kapağıyla koklayabilseydim acaba çocukluğum mu kokardı?
Kaybana dünya insanın babası kalmazken getirdiği kitabı
kalan dünya.
mutsuzlugumuz arttikca cocuklugumuza mi siginiyoruz acaba...
YanıtlaSilkendinden kacilmiyor halbuki...
kendinin mahkumu bir adsiz