İNCE MEMED YAŞAR KEMAL VE BABAM

Çocukluğumda babamdan Yaşar Kemal ‘i ve özellikle İnce Memed’i dinlediğim çok olmuştur. Gençlik yıllarımda 4 cilt olmasından ve bende de sabır eksikliğinden kelli İnce Memed’i okumaya hiç yeltenmemiştim.

Babamın gidişinin 5. yılıydı sanırım, kitapçıda aniden zınk diye kalakaldım İnce Memed’in ciltlerinin karşısında. Sırçadan yapılmış gibi sayfaları, yavaşça incitmekten korkarak aldım elime. O andan itibaren biliyordum ki ben sadece o kitapları okumayacaktım. Babamın gözlerinin değdiği satırlarda gözlerimi gezdirdikçe babamı yaşayacaktım. Öyle de oldu kavruk bir delikanlı olan ince Memed’in çocukluğunu okurken babam Mehmet ile nasıl özdeşleştiğini hissettim. Çakır dikenleri sadece İnce Memedin değil iki Mehmet’in de bacaklarını çizmişti. İnce Memed’in isyanı babamın isyanıydı ve onun kahramanlaşması, babamın kahramanına dönüşmesiydi. Onun düzene başkaldırışı babamın isyanı, yenilgisi babamın hayat karşısında yenilgisiydi.

Hepimizin hayatı zaten çeşit çeşit yenilgilerden ibaret değil midir?
Babamın yenilgisi ince Memed’te vücut bulmuştu. Babamın gidişiyle de ben romanlarda babamı bulmuştum. Onun gibi düşünmüş onu anlamaya çalışmıştım.Okuyan ben değildim sanki,her okuyuşum kutsal bir ayin gibi kendimden geçişti. Esmer zayıf kavruk Artvin’li ince Memed olmuştum artık.

Bu akşam bir ödül töreninde Yaşar Kemal’in elini tuttum…..

Dev bir yazarın eli bir kadının eline değer, geçmişten gelen baba o avuçta canlanır ve İnce Memed’i bulur, tokalaşır. Ölüm, yazar ve roman kahramanı bir kadının avucunda buluşur. Ölüm canlanır, roman kahramanı gerçek olur, yazar zaten ölümsüzdür ve kadın kendi avuçlarında babasına kavuşur..


11 Mayıs 2011