Örümcek dertop oldu, ne köşesinden çıkıyor ne de konuşuyor benimle. Kızıyor görünsem de, en olmadık anda hatta ağladığım zamanlarda, gökten saldığı görünmez ipek ipiyle baş ucuma kadar gelişini, dırdırını Cevdet’e küfür etmesini meğersem çok seviyormuşum ben.
Sessizce,sık sık köşesine gidip bakıyorum, dokuz tane kabartı var sırtında ve sanki her gün daha da büyüyor tomurcuklar. Örümceğim ise gevşek ama bir o kadar da karışık bir yün topağı gibi görünen bacakları ve sırtındaki dokuz kabartısı ile hareketsiz.
Dokuz gündür hiç sesim çıkmıyor her sabah ve akşam dokuz kere güneş doğdu ve battı penceremden, dokuz kere vadem gelsin diye dua ettim.
Ben bunları düşünürken, bakın yine gün doğuyor ilk ışıkları kaçıracağım, kaçırmamalıyım dua etmeliyim. Babaannem derdi ‘’ Allah katında seher vakti yapılan dualar çok kıymetlidir, mutlaka dua et kızım’’. Kış sabahları okula hazırlanırken karanlıkta kalkardım. Babaannem, uzun, yaşlı, titrek parmaklarıyla saçlarımı örerken hep bir şeyler anlatırdı. Bir de ‘’Sağ ayağınla bismillahla çık evden’’derdi bana. Öyle de yapardım zaten. Ne zaman bıraktım acaba ben sağ ayakla çıkmayı ? Sanırım bismillahları çocukluğumda umuttum ben.
Annem mi? O hiç dokunmadı saçlarıma o hiç sevmedi beni. Çocuk yüreğimle ne çok isterdim saçlarıma dokumasını bir ümidim vardı zannederdim ki ipek saçlarımın yumuşaklığı parmak uçlarında birer sızı oluşturacak, oradan yol yol kalbine akacak ve sevgiye dönüşecek ama olmadı. Hiç dokunmadı saçlarıma hiç sevmedi beni.
Babaannemin gidişi ile düşünmeden bismillahsız fırladım evden, hep sevileyim istedim, sevsinler saçlarımı okşasınlar. Sevdiler de beni ama bir gecelikti sevişleri, çoğu saçlarımı görmedi bakmadı bile annem gibi. Çok şey hatırlayamıyorum, dokuz gündür elektro şokun beynimdeki dansı beni suskunlaştırsa da artık örümcek benimle konuşmuyorsa da bir sis perdesi var. Buraya nasıl geldim? Bölük pörçük anılar, çocukluğum bir de Cevdet kalmış aklımda.
Ah Cevdet sen de sevmedin beni. Ben seni sevdim mi bilmiyorum. Hep sevilmek istediğimden sevmelere vaktim olmadı hiç öğrenemedim. Sadece yanımdan giderken ceketini alıp hadi ‘’eyvallah’’ derdin ya en çok ona üzülürdüm. Arkandan baktığımı bile bile bir kere dönüp yüzüme bakmadan çıkardın. Ya sen yokuşu inene kadar ve gözden kaybolana kadar camdan seni izlediğimi biliyor muydun acaba?
Babaannem, ben yokuşu inene kadar bana camdan el sallardın. Belki on kere döner döner el sallar öpücük gönderirdim sana ta ki sen yok, ben yok olana kadar gülerdik birbirimize.
Cevdet baktığımı bilseydin bir kere dönüp bakar mıydın acaba? Yok bakmazdın biliyorum, sadece ''eyvallah'' deyip çıkan adamlar arkasından bakan kadına dönüp gülümsemezler.
Biliyor musunuz ? İlk gün saçlarımı da kesmişler bu gün fark ettim. Bundan dolayı üşümüşüm buralarda hep. Kendimi değil ama saçlarımı hep sevdim ben. Gün gelir omuzlarımda dost bir el, gün gelir üşüyen sırtıma ana örgüsü şal olurlardı.
Gün doğdu, yakındır hemşire hanımlar dokuz numaralı odaya gelirler. Elektro şok beni bekliyor, beni, havalı Alev’i, aslında adım benim Alev değil biliyor musunuz ?
